Peter Holmstedt van Hemifran (Zweden) grossiert vanwege zijn publiciteit en promotiewerkzaamheden aan een brede range van relatief onbekende artiesten. Hij verzorgt geen keurmerk, zodat de luisteraar automatisch weet wat hij dient te verwachten. Iedere artiest is daarom een vernieuwde verrassing, net als ieder nieuw album. Soms valt dit beneden de maat, maar soms ruim er boven. Jon Brooks is een singer songwriter met Canadees bloed, zijn uitvalspoort is Ontario. Het album Moth Nor Rust begint enorm sterk, en iedere indicatie wijst erop dat we te maken hebben met een zeer gedegen artiest. Zeer karakteristiek stemgeluid, vlijmend mondharmonicaspel, en de verbeten gitaarhooks zetten een overtuigend stempel. Alle composities en uitvoeringen zijn volledig van Jon Brooks.

Toch verslapt gaandeweg het album mijn aandacht. Er ontwaart zich een zekere eentonigheid, die ik bij sommige artiesten juist als zeer pakkend kan ervaren, maar hier bij Jon slaat dat om in gebrek aan scherpte. Er zijn teveel grijs, en zwart tinten binnen de muziek, waardoor het verloop mij minder gaat boeien, de spanning zwakt af. De intentie van Jon Brooks daarover heb ik allerminst vraagtekens, dit is ongetwijfeld een zeer boeiende persoonlijkheid. Gebrek aan variatie, wellicht een opzwepende elektrische gitaar, of de spontaniteit van een live performance hadden voor Jon Brooks de kaarten anders geschud, helaas kan niet iedereen met beperkte middelen een plaat met de allure van een Nebraska maken. Op een verhouding van 5 sterren zou ik deze inschalen op 3 vette sterren. Leuk, met een aantal verschrikkelijk mooie songs als When We Go en There is Only Love, maar niet overweldigend! Veelvuldig moest ik bij beluistering denken aan Martyn Joseph, daar benadert Jon Brooks enigszins aan.